Κατεβαίνει στις εκλογές της Πυγμαχίας ο Ολυμπιονίκης Στεφανόπουλος..

«Ράμπο» των ελληνικών ρινγκ με δήλωση του γνωστοποίησε την υποψηφιότητα του στις προσεχείς εκλογές της ομοσπονδίας των γαντιών.

Ο πρώτος Έλληνας πυγμάχος που διακρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες αποφάσισε να ασχοληθεί με τα διοικητικά της πυγμαχίας …

«Είναι αλήθεια ότι έχω εκδηλώσει έντονο ενδιαφέρον και διεκδικώ την προεδρία της Ομοσπονδίας της πυγμαχίας. Ο λόγος που πήρα αυτήν την απόφαση στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι πολύ συγκεκριμένος.

Κρατώ συνειδητά και σκοπίμως εδώ και πολλά χρόνια μια διακριτική απόσταση από όσα γίνονται στο χώρο μου διοικητικά. Με πονούν όσα λυπηρά συμβαίνουν στο άθλημά μου. Επέλεξα μετά τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχα 20 χρόνια ως αθλητής να γίνω ένας σχεδόν αμέτοχος

παρατηρητής, γιατί πονάω έως και αηδιάζω με τη σημερινή κατάντια της ελληνικής πυγμαχίας. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν ήθελα να έχω καμία επιπλέον σχέση με τα πυγμαχικά δρώμενα, εκτός αυτής του προπονητή του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ . Και θα συνέχιζα τη σιωπή μου, αν τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο έντονη η προτροπή των ανθρώπων, των προπονητών που πονάνε, που αγαπούν το μποξ να μπω στα πράγματα:

"Τι περιμένεις , μου έλεγαν, Γιώργο; Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσουμε ακόμα; Κάνε κάτι, μπες μπροστά να τελειώσει η κατάντια!"

 Και βέβαια μιλάμε για κατάντια, γιατί ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι η ελληνική πυγμαχία βιώνει τελευταία τη χειρότερη εποχή της χωρίς διεθνείς επιτυχίες, χωρίς κόσμο, χωρίς αγώνες, χωρίς θέαμα. Ένα άθλημα τόσο σπουδαίο, τόσο θεαματικό, παγκοσμίως τόσο αγαπητό, δυστυχώς στην Ελλάδα έπιασε πάτο. Έπιασε πάτο και το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι που υπηρετούν το μποξ , προπονητές και παράγοντες συλλόγων, το αντιμετωπίζουν χωρίς καμία διαμαρτυρία και με απόλυτη φυσικότητα χωρίς να προβληματίζονται και να θορυβούνται για τις άδειες κερκίδες των σταδίων σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα ανδρών την ίδια ώρα που διοργανώσεις ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σπάνε ταμεία και κόβουν χιλιάδες εισιτήρια. Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι κάτι δε γίνεται σωστά ή μάλλον πολλά δε γίνονται σωστά.

 Γι αυτό αποφάσισα να ξαναβγώ στο προσκήνιο. Γιατί έχω μια ειδοποιό διαφορά από όσους έχουν σήμερα τις καρέκλες. Έχω αποδείξει με το αίμα μου ότι αγαπάω το μποξ. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής μου της προσπάθειας. Ίσως και να μην πετύχω κάτι, γιατί γνωρίζω καλά ότι απέναντί μου έχω ένα πολύ καλά δομημένο κι οργανωμένο καθεστώς που το χειρότερο είναι ότι, παρά την αναποτελεσματικότητά του, αρνείται να αποχωρήσει και να παραδώσει τη σκυτάλη σε αυτούς που αποδεδειγμένα αγαπούν την πυγμαχία.

Εγώ δεν έχω να αντιπαραθέσω σε αυτούς που θα αποφασίσουν για την τύχη και το μέλλον της πυγμαχίας κανένα δέλεαρ, παρά μόνο την αγάπη μου για το μποξ. Τους καλώ όμως να συναισθανθούν αυτό που όλοι οι Έλληνες βιώνουν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας. Ότι βιώνουμε το τέλος εποχής σε όλα τα επίπεδα, στον οικονομικό, στον πολιτικό, στον κοινωνικό τομέα… Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα ανελέητο ξεσκαρτάρισμα. Αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει και στον αθλητισμό. Είναι τώρα η στιγμή που πρέπει να περάσουμε από το "εγώ" στο "εμείς". Που πρέπει να πάψει ο οποιοσδήποτε να αντιμετωπίζει τον ελληνικό αθλητισμό σαν ένα καλό γωνιακό μαγαζάκι, να πάψουμε να σκεφτόμαστε κοντόφθαλμα και να λειτουργούμε ιδιοτελώς. Τώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, όταν ανθεί ένα άθλημα, μακροπρόθεσμα ωφελούνται όλοι, και οι αθλητές, και οι προπονητές, και οι σύλλογοι, και το ίδιο το άθλημα και ευρύτερα ο ελληνικός αθλητισμός, αρκεί να διοικούν άνθρωποι με στόχους και με όραμα. Από αυτό πάσχει σήμερα η πυγμαχία. Δεν υπάρχουν στόχοι και δεν υπάρχει όραμα και γι αυτό, αν παραμείνουμε στα λιμνάζοντα νερά, είμαστε καταδικασμένοι να μην έχουμε ως άθλημα κανένα μέλλον.

Κι αν όσα αναφέρω ακούγονται ρομαντικά ή ουτοπικά ή ανεφάρμοστα, θα σας παραπέμψω στους προέδρους των ομοσπονδιών πάλης και Άρσης βαρών, δηλαδή στον Κώστα Θάνο και στον Πύρρο που απέδειξαν περίτρανα ότι η μόνη ελπίδα, σήμερα και περισσότερο από ποτέ, είναι οι άνθρωποι που απέδειξαν με το αίμα τους και με τη ζωή τους την αγάπη τους για το άθλημά τους. Με όλες τις προϋποθέσεις εις βάρος τους, διοικούν υποδειγματικά τις ομοσπονδίες τους.

Όλοι οι άλλοι, ειδικά σε αυτή τη δύσκολη εποχή του ελληνικού αθλητισμού, απλά περισσεύουν.

 Μόνο τέτοιους θέλει πια η Ελλάδα.

 Για αυτό το λόγο θέλω κι εγώ να πάρω το τιμόνι της πυγμαχίας.

 Κι επιλέγω σκοπίμως τη δυσκολότερη εποχή. Αν με ενδιέφερε μόνο ο τίτλος του Προέδρου, θα το επεδίωκα την καλή εποχή με τα γεμάτα ταμεία, με τις ωραίες συνθήκες και με τις δόξες. Εγώ όμως παρουσιάστηκα τώρα που είναι όλα αρνητικά. Και παρουσιάστηκα τώρα, γιατί εγώ θέλω να δώσω στην πυγμαχία και όχι να πάρω. Θέλω να δώσω, γιατί εγώ της χρωστάω και δε μου χρωστάει. Της χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα και δεν το έχω ξεχάσει ούτε μία μέρα της ζωής μου.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πάρω την ομοσπονδία... αυτό που ξέρω όμως καλά είναι ότι, αν τελικά δε με επιλέξουν οι σύλλογοι κι αποφασίσουν τη διαιώνιση και τη συνέχεια της πυγμαχικής κατηφόρας,

για ό, τι κι αν αντικρίσω στη συνέχεια στο ελληνικό μποξ, δε θα έχω πια καμία ενοχή και θα πω στον εαυτό μου ότι εγώ τουλάχιστον προσπάθησα να το σώσω.

 Όσοι όμως επιλέξουν σε λίγες μέρες, ελαφρά τη καρδία και με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, τη συνέχεια της κατρακύλας που μοιραία θα χτυπήσει κάποια στιγμή και την πόρτα του συλλόγου τους, θα μπορούν άραγε να πουν το ίδιο με εμένα; Ας το σκεφτούν λίγο.

mahitikanea.gr