Μάθημα ζωής από την 14χρονη Ελλήνιδα πρωταθλήτρια καράτε Τζωρτζίνα Ξένου : "Έτσι νίκησα τον καρκίνο"..

Ελπίδα και χαρά δίνει η ιστορία και ο αγώνας ζωής της 14χρονης πρωταθλήτριας καράτε Τζωρτζίνας Ξένου, η οποία ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο και τον νίκησε καθώς η θέληση να ζήσει ήταν μεγάλη.

Αν και είναι μόλις 14 ετών είχε σημαντικές διακρίσεις με μετάλλια σε πανελλήνια, βαλκανικά και παγκόσμια τουρνουά καράτε.

Σε ηλικία μόλις 11,5 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο και αναγκάστηκε να υποβληθεί σε πολύ επίπονες εξετάσεις. «Ο αθλητισμός μέτρησε πολύ στην ψυχολογία μου. Είχα συνηθίσει να αγωνίζομαι. Για μένα κι αυτό ήταν ένας αγώνας» σημειώνει.

Και για τους δύο γονείς της η είδηση της αρρώστιας ήταν ένα ισχυρό σοκ. Πολύ περισσότερο επειδή η διάγνωση προέκυψε μετά την επιμονή της μητέρας της, καθώς οι γιατροί τούς έλεγαν πως οι πόνοι που ένιωθε η μικρή στην κοιλιά δεν ήταν κάτι σοβαρό. «Στην αρχή κατέρρευσα. Μετά μας εξήγησαν οι ειδικοί πόσο σημαντικός παράγοντας είναι η ψυχολογία. Ετσι έδειχνα μπροστά της πάντα χαρούμενη κι ευδιάθετη. Οπως όλοι οι γονείς στο Παίδων. Θα δείτε εκεί μέσα τρισευτυχισμένους γονείς»...

Η Τζωρτζίνα δεν ήξερε ακριβώς τι είχε. Λέμφωμα της είχαν πει οι δικοί της. Εμαθε όλη την αλήθεια μετά τις χημειοθεραπείες και λίγο πριν ξαναπάει σχολείο.

Οι ογκολόγοι είπαν πως δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει ξανά πρωταθλητισμό, επειδή η καρδιά της δεν θα άντεχε. Εκείνη όμως επέμενε. «Κάναμε εξονυχιστικούς ελέγχους σε παιδοκαρδιολόγους και καταλήξαμε πως μπορεί να συνεχίσει, εφόσον ο αθλητισμός της δίνει ζωή», λένε οι γονείς της.

Τα τελευταία 2,5 χρόνια παρακολουθείται κάθε τρίμηνο. «Κάποτε έχανα το λεωφορείο και νόμιζα πως έγινε κάτι σοβαρό. Σήμερα θα πω, υγεία πάνω από όλα»...

Τι έγραφε για το νοσοκομείο: «Η μαμά μου πάντοτε μου χαμογελούσε»

Ξημέρωνε η μέρα των Φώτων, 6 Ιανουαρίου, όταν ένιωσα πάλι αυτόν τον πόνο", γράφει στο ημερολόγιό της η μικρή Τζωρτζίνα. "Ξαναφύγαμε για το νοσοκομείο έχοντας μαζί μια τσάντα με αλλαξιές. Ρώτησα τη μαμά για ποιον λόγο παίρνουμε μαζί μας πράγματα.- Γιατί θα μείνουμε εκεί.- Πού το ξέρεις;- Το ξέρω.Είχε δίκιο. Ημουν στο ίδιο δωμάτιο με άλλα δύο παιδάκια και το ένα από αυτά έκλαιγε όλη τη νύχτα. Τις επόμενες δύο μέρες έκανα διάφορες εξετάσεις. Τη δεύτερη μέρα η μαμά με άφηνε συχνά μόνη κι έβγαινε έξω απ´ το δωμάτιο, ψάχνοντας τους γιατρούς. Την έβλεπα λίγο ανήσυχη, αλλά εκείνη μου χαμογελούσε καθησυχαστικά και μου έλεγε πως όλα ήταν καλά. Δεν είχα λόγο να μην την πιστέψω, αλλά κάτι είχε αλλάξει πάνω της και αναρωτιόμουν γιατί τα μάτια της ήταν συνέχεια κόκκινα...Το πρωί με πήγαν για μία εξέταση. Σε εκείνο το μέρος υπήρχαν πολλά παιδάκια που δεν είχαν μαλλιά στα κεφαλάκια τους κι εγώ τα κοίταζα περίεργα... Δεν ξέρω αν ήταν ιδέα μου, αλλά μου φάνηκε πως η μαμά μου έμπαινε συνέχεια ανάμεσά μας, σαν να ήθελε να μου τα κρύψει»...

star.gr