Τι είναι ένα dojo;

Η ερμηνεία της λέξης «ντότζο» στα Ιαπωνικά είναι σημαντική. Ο πρώτος χαρακτήρας «ντο» σημαίνει «δρόμος» ή «μονοπάτι», χρησιμοποιείται όμως μεταφορικά για να αποδώσει την πορεία προς τη φώτιση (στα κινέζικα «Ταό», προφέρεται «Νταό»). Ο δεύτερος χαρακτήρας «τζο» χωρίζεται σε δύο μέρη. Το αριστερό μέρος σημαίνει «έδαφος» και το δεξί «καθαρό» ή «φωτεινό», αλλά εδώ σημαίνει ανοιχτό. Συνδυαζόμενα λοιπόν τα δύο μέρη κυριολεκτικά σημαίνουν καθαρό/φωτεινό/ανοιχτό έδαφος, το οποίο πια χρησιμοποιείται ως «μέρος». Άρα «ντότζο» είναι το «Μέρος του δρόμου» ή το μέρος όπου κάποιος ακολουθεί το μονοπάτι προς τη φώτιση. Στον Ιαπωνικό πολιτισμό ένα dojo είναι μία αίθουσα εκγύμνασης για οποιαδήποτε από τις τέχνες, των οποίων τον πυρήνα αποτελεί ο σκοπός της προσωπικής και πνευματικής ανάπτυξης ή ίσως ορθότερα η «κάθαρση/λείανση». Αυτές οι τέχνες περιλαμβάνουν όλες τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες, την τελετή του τσαγιού, την καλλιγραφία, το διαλογισμό (Ζαζέν) κ.α. Το ντότζο αποτελείται από όλα τα μέλη και όχι μόνο από το δάσκαλο. Είναι σημαντικό για όλα τα μέλη να ασχολούνται με την φροντίδα και το καθάρισμα του ντότζο όχι μόνο για πρακτικούς λόγους, αλλά και ως μία συμβολική αντανάκλαση της διαδικασίας που λαμβάνει χώρα μέσα μας. Η νοοτροπία πρέπει να είναι αυτή της αλληλοβοήθειας και υποστήριξης ανάμεσα σε όλα τα μέλη του ντότζο (όλων των βαθμίδων). Ο ρόλος του δασκάλου είναι να προσπαθεί να δημιουργήσει και να καλλιεργήσει μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία όλοι μπορούν να βρουν τα όριά τους και να τα ξεπεράσουν. Ενσωματωμένη στον Ιαπωνικό πολιτισμό είναι μία αυστηρή ιεραρχική δομή. Αυτή βρίσκει την έκφρασή της στα ντότζο των πολεμικών τεχνών, αλλά μερικές φορές παρανοείται, όταν εφαρμόζεται σε ένα δυτικό περιβάλλον. Η σχέση μεταξύ προχωρημένου (σεμπάι) και αρχαρίου (κοχάι) είναι μία δυναμική σχέση. Η παλαιότητα δεν θα πρέπει να επιβάλλεται αλλά να κατανοείται. Τα νεότερα μέλη πρέπει να σέβονται τους παλιότερους και να μαθαίνουν όσα μπορούν από αυτούς. Παρομοίως, οι προχωρημένοι μαθητές έχουν μεγάλη ευθύνη να βοηθούν και να καθοδηγούν τους νεότερους χωρίς όμως να κάνουν κατάχρηση της εμπιστοσύνης που τους έχει δοθεί. Μία λεπτομέρεια, την οποία δύσκολα κατανοούν οι δυτικοί, είναι ότι η παλαιότητα δεν καθορίζεται μόνο από το βαθμό. Υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες, όπως η ηλικία, η εμπειρία ζωής, τα χρόνια εξάσκησης, κ.α. οι οποίοι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη μαζί με το βαθμό, για να καταλάβει κανείς ποιος είναι ο σεμπάι και ποιος ο κοχάι. Η έννοια της πνευματικής ανάπτυξης είναι πολύ πρακτική και πολύ απτή σε ένα ντότζο. Δεν υπάρχει η ανάγκη για κάποια θρησκεία, αλλά η απλή διαδικασία της έντονης φυσικής εξάσκησης. Το ξεπέρασμα των ορίων γίνεται κατανοητό στα πλαίσια του Ιαπωνικού πολιτισμού ως ένας τρόπος καθαρισμού της ψυχής. Αυτή η έννοια ονομάζεται “μισόγκι”. Κάθε μάθημα πρέπει να γίνεται ένα είδος μισόγκι για να αποφέρει το βέλτιστο στο κάθε μέλος.